Οδός Θεμιστοκλέους
Εγκατάλειψη - Φθορά
Το ελληνικό αστικό τοπίο καλύπτει ένα
μεγάλο εύρος της υλικότητας που μπορεί εν δυνάμει να φέρει ο δημόσιος χώρος.
Λέγοντας υλικότητα εννοούμε τόσο την ποικιλία των υλικών που εντοπίζονται όσο
και τα διαδοχικά στάδια φθοράς που έχουν δεχτεί τα υλικά αυτά. Αν τώρα,
συσχετίσουμε την παραπάνω έννοια με το φαινόμενο του ιδιώδημου προκύπτουν
ορισμένες παρατηρήσεις σε σχέση με την αντίληψη για το δημόσιο και την
αντιμετώπιση που υφίσταται.
Δομικό συστατικό της εικόνας που προκύπτει είναι η έλλειψη ενός ολοκληρωμένου θεσμικού συστήματος. Η προσθήκη κινητού εξοπλισμού και οι οικοδομικές παρεμβάσεις υπακούουν, τις περισσότερες φορές, σε ένα σύνολο κανόνων. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για την αφαίρεση στοιχείων τα οποία είτε έπεσαν σε αχρηστία, είτε προκαλούν δυσλειτουργία σε σχέση με μελλοντικές παρεμβάσεις. Σε αυτό το ήδη πυκνό συνονθύλευμα έρχονται να προστεθούν σημειακές παρεμβάσεις, τόσο από τους πολίτες όσο και από το κράτος, οι οποίες αν και θεωρητικά εφήμερες καταλήγουν να ‘’βαραίνουν’’ τον χώρο για μεγάλα διαστήματα. Δημιουργείται έτσι ένα μωσαϊκό υλικών η σχέση των οποίων ενισχύει την αποσπασματικότητα του αστικού τοπίου.
Ένα δεύτερο συνθετικό στοιχείο το οποίο συμπληρώνει την παραπάνω εικόνα και προσθέτει στα φαινόμενα φθοράς, αφορά μία γενικευμένη στάση μη ανάληψης ευθύνης. Τα φαινόμενα είναι πολλά και η κλίμακά τους μπορεί να κυμαίνεται από ένα πλακάκι πεζοδρομίου μέχρι και ολόκληρες γειτονίες. Η στάση αυτή αποτρέπει την έγκαιρη και αποτελεσματική ολοκλήρωση έργων με δημόσιο αντίκτυπο αφήνοντας σημεία του χώρου να γίνονται οιονεί εργοτάξια. Ωστόσο η μετέπειτα συνθήκη μη συντήρησης είναι αυτή που προκαλεί τα περισσότερα προβλήματα. Οι κρατικοί θεσμοί εμπλέκοντας ένα μεγάλο αριθμό υπηρεσιών κάνουν δυσκίνητο έναν ήδη ‘’ατροφικό’’ μηχανισμό. Η φθορά επιταχύνεται αισθητά από την χρήση που κάνει μία κοινωνία χωρίς σεβασμό προς το δημόσιο και όπου η πολιτότητα αντιμετωπίζεται μόνο σαν υποχρέωση και όχι ως προσωπικό δικαίωμα και έκφραση αλληλεγγύης.
Δομικό συστατικό της εικόνας που προκύπτει είναι η έλλειψη ενός ολοκληρωμένου θεσμικού συστήματος. Η προσθήκη κινητού εξοπλισμού και οι οικοδομικές παρεμβάσεις υπακούουν, τις περισσότερες φορές, σε ένα σύνολο κανόνων. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για την αφαίρεση στοιχείων τα οποία είτε έπεσαν σε αχρηστία, είτε προκαλούν δυσλειτουργία σε σχέση με μελλοντικές παρεμβάσεις. Σε αυτό το ήδη πυκνό συνονθύλευμα έρχονται να προστεθούν σημειακές παρεμβάσεις, τόσο από τους πολίτες όσο και από το κράτος, οι οποίες αν και θεωρητικά εφήμερες καταλήγουν να ‘’βαραίνουν’’ τον χώρο για μεγάλα διαστήματα. Δημιουργείται έτσι ένα μωσαϊκό υλικών η σχέση των οποίων ενισχύει την αποσπασματικότητα του αστικού τοπίου.
Ένα δεύτερο συνθετικό στοιχείο το οποίο συμπληρώνει την παραπάνω εικόνα και προσθέτει στα φαινόμενα φθοράς, αφορά μία γενικευμένη στάση μη ανάληψης ευθύνης. Τα φαινόμενα είναι πολλά και η κλίμακά τους μπορεί να κυμαίνεται από ένα πλακάκι πεζοδρομίου μέχρι και ολόκληρες γειτονίες. Η στάση αυτή αποτρέπει την έγκαιρη και αποτελεσματική ολοκλήρωση έργων με δημόσιο αντίκτυπο αφήνοντας σημεία του χώρου να γίνονται οιονεί εργοτάξια. Ωστόσο η μετέπειτα συνθήκη μη συντήρησης είναι αυτή που προκαλεί τα περισσότερα προβλήματα. Οι κρατικοί θεσμοί εμπλέκοντας ένα μεγάλο αριθμό υπηρεσιών κάνουν δυσκίνητο έναν ήδη ‘’ατροφικό’’ μηχανισμό. Η φθορά επιταχύνεται αισθητά από την χρήση που κάνει μία κοινωνία χωρίς σεβασμό προς το δημόσιο και όπου η πολιτότητα αντιμετωπίζεται μόνο σαν υποχρέωση και όχι ως προσωπικό δικαίωμα και έκφραση αλληλεγγύης.
Οδός Τοσίτσα
Οδός Μπουμπουλίνας
Οδός Σουλτάνη
Οδός Σουλτάνη
Οδός Σουλτάνη
Οδός Θεμιστοκλέους
Οδός Θεμιστοκλέους
Οδός Θεμιστοκλέους
Οδός Θεμιστοκλέους
Οδός Σταδίου
Οδός Σταδίου - Αιόλου
Πεζόδρομος Αιόλου
Πεζόδρομος Αιόλου
Πλατεία Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου